Camino Santiago de Compostela

Pelgrimspad naar Santiago de Compostela

Op de VAB Facebookgroep maakte ik het bekend. Een poosje ben ik er niet, ik ga met 2 andere vrouwen een etappe lopen over een Pelgrimspad naar Santiago de Compostela. Getijdewater in geen velden of wegen te bekennen maar wel glooiende heuvels met af en toe een stromend riviertje. Het zal even wennen zijn.

Dank voor de handige tips en goede wensen VAB dames. Ik ben weer terug. Gelukkig geen last van blaren of andere lastige dingen gehad. Wel de eerste dag na 27 km en veel zon vermoeide benen. Maar dat is fijn, daar slaap je lekker op.

Ontdigitaliseren, wat een prachtig woord, bijna een onmogelijke klus met 2 vrouwen als wandelmaatje die nog ergere nerds blijken dan ik.

Facebook vooroordelen

Hoor jij ook wel eens de vooroordelen van mensen die Facebook maar een tijdrovend medium vinden. Wat heb je er nu aan? Je kunt mensen niet in de ogen kijken.

En gelijk hebben ze. Je hebt wel Friends of Vrienden maar hoort ze niet, ook niet de kleine verhogingen in de stem die emoties verraden. Je kunt geen lichaamstaal lezen, kunt ze niet omhelzen, ruikt ze niet en samen lachen is ook nog steeds erg lastig via Facebook.

Is dit erg? Zelf vind ik van niet. Net zoals je voor allerlei verschillende activiteiten in het leven vrienden hebt zijn er verschillende media om met elkaar in contact te komen en te communiceren. Facebook is daar één van. Maar omdat je toevallig op Facebook zit schakel je toch niet alle andere communicatie mogelijkheden uit!?

Internet marketing

Internet marketing had mij sinds het begin van het internet al snel in de greep. Een jaar of 10 geleden na de verkoop van mijn bedrijf stortte ik me op trainingen over dit onderwerp. Kreeg hierdoor veel nieuwe contacten op Facebook. Je volgt en liked. Leest elkaars verhalen en reageert er soms op.

Mariette schrijft over haar vertrek naar Santiago en ik bood aan een etappe mee te lopen. Margriet deed hetzelfde en ondanks dat we elkaar nog nooit in levende lijve hadden ontmoet, ontstond er spontaan een groepje vrouwen met wandelschoenen, de paden op de lanen in.

Leuk maar wat doe je ondertussen met je Facebook, mails en andere internet activiteiten in een dunbevolkt gebied in Frankrijk? Frankrijk een geweldig land op culinair gebied maar ligt qua internet jaren achter op Nederland. Het digitale leeft daar nog niet echt, wifi dus ook niet.

Dataverkeer is kostbaar in het buitenland dus snel nog 200 MB erbij gekocht voor over de grens. Mails binnenhalen, whattsappen met het thuisfront is dan ook zonder wifi mogelijk. Toch maar niet helemaal ontdigitaliseren…

Combi van GR 122 en Pelgrimsroute

Noord-Frankrijk heeft een glooiend landschap. In het voorjaar bedekt met grote lappen felgeel koolzaad. Alleen dat al maakt de dag een zonnige dag, zelfs bij regen.

Gelukkig hadden we dat niet veel en na de eerst dag die erg warm was volgden andere dagen, wat koeler, soms een verfrissend buitje en dus fijner om te wandelen.

De wandelroute overlapte met regelmaat de GR 122 een lange bestaande en gemarkeerde route door Frankrijk. Verder volgden we een Pelgrimsroute beschreven bij het Franse genootschap voor Pelgrims.

Kerkbezoek

De afwisseling van landschap en de vele oude kleine dorpjes, allen met een eigen kerkje, hakken de lange etappes welkom in mootjes.

Dorpjes met veelal alleen boerderijen, gebouwd tussen 1870 en 1890, waarvan sommigen in lange tijd niet meer voorzien van de nodige make-up doen het goed voor een foto met Franse allure.

De zoektocht naar een verdiende kop koffie werd helaas niet altijd beloond. Genoeg eten en drinken meenemen is regel 1. Cafeetjes, bakkers en slagers zijn van het platteland verdwenen en zelfs met behulp van het gemeentehuis in Sebourg lukt het niet altijd op de route een slaapplaats te vinden. De tijd lijkt er te zijn stil gestaan. Honden blaffen nog steeds, weliswaar nu gelukkig achter hekken, maar kippen en ander gedierte kakelt er vrolijk op los en voorziet de bevolking van een dagelijks vers eitje.

Een kerk bezoeken brengt een moment van rust. Even iets anders voor de geest, even uit de wind, regen of zon, of even de voeten ontlasten. Daarnaast bezoek je de kerk om als Pelgrim een stempel te bemachtigen.

Ieder kerkje, hoe klein ook is anders. Voorzien van schilderingen, bijzondere fresco’s en houtsnijwerk gemaakt door een lokale kunstenaars, prachtige verscheidenheid aan glas in lood ramen en bewerkte doopfonten uit hardsteen.

Het is een grote drukte in de kleine kerk waar voorbereidingen worden getroffen voor de begrafenis van de plaatselijke pastoor. Naast een stempel worden we ook meegenomen naar een grote Pelgrimssteen uit 1598. Een aangenaam en bijzonder moment als je beseft dat hetzelfde pad wat je loopt ook al eeuwen geleden door Pelgrims werd gelopen.

Burgemeester met een gouden randje

In een van de oude dorpjes, Parfondeval, met minder dan 150 inwoners, zijn we verrast door de wel erg strakke en moderne bordjes waarop in 3 talen uitleg over de dorpse bezienswaardigheden. Er is zelfs een audiotour en enigszins verbaasd zijn we als we het begin en uitleg aantreffen in de kerk.

Na een snel vertrekkende schoonmaakster verschijnt een man die zich met uitstrekkende hand en een ferme handdruk kenbaar maakt als de burgemeester. Hij ontpopt zich als een ware gids en brengt ons boven in de kerktoren waar zich een modern ingerichte tentoonstelling bevind over de kerken in het gebied. Deze blijken naast kerk vroeger ook een functie als verdedigingsplaats voor de plaatselijke bevolking te hebben. Op een groot scherm speelt zich een schouwspel af over lang vervlogen tijd waarin de kerk als zodanig functioneerde.

Veel Pelgrims heeft hij nog niet in zijn dorp gehad en hij was er zichtbaar mee ingenomen. We werden meegenomen naar het gemeentehuis waar hij met krachtige plof en een trotse uitstraling de stempel van zijn dorp in ons boekje neer liet komen. Deze burgemeester is duidelijk een goede voor het dorp en doet zijn werk vanuit zijn hart. Eentje met een gouden randje.

Helaas is in de meeste kerken in de andere dorpjes niemand te bekennen en moeten we het doen met bekijken en vertrekken zonder stempel.

Gezelschap

Van huis uit ben ik een sportief type. In iedere dag zit wel een sportmomentje. Wandelen is niet mijn favoriete sport. Alleen lopen in de grote Zeeuwse polders vind ik saai. Voor een nieuwe omgeving, wat spanning en leuk gezelschap trek ik mijn wandelschoenen wel weer aan en geniet van het samenzijn in de natuur en ontdekken.

Mariette is in Leiden vertrokken en loopt het hele traject naar Santiago. Margriet loopt regelmatig en kent veel van de natuur en geniet ervan. Alle drie zijn we bevlogen door het Internet Marketing virus.

Niet dat we het daar zo veel over gehad hebben. Vaak was het stil, ogen en oren tekort voor de weldaad van indrukken in de natuur en de omgeving die zich steeds aandiende. Grote velden gele koolzaad, weilanden met koeien, schapen. Bospaden, smalle weggetjes met overhangende takken. Dan weer een dorpje met bebouwing die we in Nederland niet kennen. Het lijkt soms of er sinds de nieuwbouw eind 1800 niet meer is opgeruimd. Je blijft kijken. Bij het ontbreken van bankjes en kroegjes vlijen we ons neer in een dik groen gras tapijt. Doen even de schoenen uit, gaan plat, eten en drinken wat. Mijmeren. En ja hoor worden er berichten gepost op Facebook. Na een poosje wordt alles weer ingepakt en de tocht vervolgd.

Facebook is zo gek nog niet

De harmonie met deze vrouwen was enorm. Geen gepiep geklaag of wanklank, geen getrek of geduw. Gewoon alles op het gemakje, rustig en relaxt maar wel gestaag vooruit. Alle tijd om hier lopend eens over na te denken. Misschien is Facebook nog niet zo gek. Blijkbaar is er toch iets waardoor de juiste mensen bij elkaar blijven. Door alle likes en verhalen maak je keuzes om alleen mensen te volgen die je werkelijk aanspreken waaruit uiteindelijk dan toch een ongemerkt een gedegen selectie plaats vind.

Hoe dan ook. In allerlei opzichten was het een prachtige ervaring die ik niet graag had willen missen. En terwijl dit de eerste keer was dat we elkaar ontmoetten ben ik er zeker van dat er een vervolg komt.

Ik kan niet wachten….