Verslag
Vrijdag 26 juni 2015.
Vanuit Zeeland vertrekken we eerst naar het spookdorp Doel en door de veel besproken Prosperpolder en de Hedwigpolder. Daarna vervolgen we de weg naar het bezoekerscentrum van het Zeeuwslandschap. Na de excursie laven we bij Gina in haar Café/restaurant “Het verdronken Land” in Emmadorp.
Verbazend Doel
Het is vooral verbazing in Doel. De tegenstellingen, zichtbaar in alle straten, voedden deze verbazing…
Het dorp staat al jaren op de nominatie te verdwijnen omdat het plaats moet maken voor de oprukkende havens van Antwerpen, bestaat al sinds 1267. De kerk is een paar jaar geleden gerestaureerd. Er wordt nog steeds begraven.
In het dorp wonen momenteel nog ongeveer 100 mensen. Er zijn huizen die al jaren leeg staan, er is ook al gesloopt. De natuur heeft zijn intrek gedaan in- en rondom de huizen. Inmiddels heeft het dorp bij de ingang een slagboom. Dit om vandalisme tegen te gaan. Overdag staat hij open en na zeven’s avonds wordt hij gesloten.
We parkeren de auto bij de kerk welke wordt geflaneerd door een prachtige oude begraafplaats en een monument voor de Eerste en Tweede Wereldoorlog op het terrein voor de kerk. Er heerst een serene rust.
Iedereen is onder de indruk. Het dorp is leeg en verlaten. Het ademt een desolate sfeer. Macaber. Alsof je in een verkeerde film bent terecht gekomen.
Huizen, statige panden van weleer, zijn dichtgetimmerd, overwoekerd met groen. Gekleurd door graffiti.
Er is veel graffiti. Het hele dorp is één groot kunstwerk. Het zijn vooral de tegenstellingen die indruk maken en opvallen. Overwoekerde tuinen en een kort gemaaid grasveldje bij de speeltuin. Huizen, dichtgespijkerd en in verval omringen een keurig uitziend huis met goedverzorgde gele bloemen in de bloembakken. Voor de duidelijkheid op de vensterbank het bordje: “Dit huis wordt bewoond”. Het is maar dat je het weet. Op sommige plaatsten een gapend gat, een leegte. Hier zijn panden afgebroken. Het lijkt een gebit met gaten van ontbrekende tanden.
Op de Scheldedijk staat een oude molen uit de 17e eeuw, die wegvalt tegen de contouren van de 2 koeltorens. Deze horen bij de kerncentrale Doel, die stroom levert aan afnemers in België, Nederland en Duitsland. De molen doet al jaren dienst als horeca gelegenheid.
Hier is ook duidelijk de afstand zichtbaar tussen de hoge dijk van de havens en het dorpje. Het is slechts de begraafplaats die deze 2 rivalen nog van elkaar scheidt.
Er staan in het dorp nog monumenten. Maar helaas. Ook deze zijn leeg en verlaten.
Het getijdehaventje ligt vol met plezierjachtjes. Aan de lantaarnpalen hangen manden gevuld met goed verzorgde, vrolijk gekleurde bloemen… Het Brits oorlogsmonument is een stille getuige van een belangrijke en bewegelijke geschiedenis van Doel. Het Monument ter ere van de Britse bevrijders staat aan de oever van de drukke vaarweg naar de Antwerpse havens.
Pontje Lillo – Doel
Vanuit Lillo, aan de overkant, vertrekt het fietspontje naar Doel.
Vol met ramptoeristen, mensen die zelf eens willen zien hoe het er in Doel uitziet.
De oude molen is een veel bezochte horecagelegenheid waar reserveren noodzakelijk is. Op zeer korte afstand van dit monumentale gebouw spuwen de koeltorens van Doel hun stoom uit. Zij zullen deze dag een steeds terugkerend oriëntatiepunt voor ons zijn.
We lopen terug door het dorp langs de oude school en het Hooghuis, het oudste herenhuis in Doel uit 1613.
We treffen nog net een verrassend plaatje. Een drummer heeft zijn instrument opgesteld midden in de straat. Er wordt een clip opgenomen. Geniaal! Waar vind je zo een achtergrond decor?!
Iedereen is stil en onder de indruk. Deze dag kan niet meer stuk.
Prospèr- en Hertogin Hedwigepolder
Maar dit is nog maar het begin van het programma en we vervolgen onze weg.
We rijden via de Prospèrpolder naar de Hertogin Hedwigepolder. Deze zijn vooral bekend van uit het nieuws waarin voor- en tegenstanders met elkaar strijden. Er ligt een afspraak deze polders onder te laten lopen en terug te geven aan de natuur ter compensatie voor het uitdiepen van de Westerschelde. We bekijken met eigen ogen om welk gebied het nu eigenlijk gaat.
En dan is het tijd om door te rijden naar Emmadorp.
Bezoekerscentrum Zeeuws Landschap
Bij aankomst voegen nog een aantal deelnemers zich toe en is er tijd voor koffie en koek.
Het bezoekerscentrum van het Verdronken Land van Saeftinge geeft uitleg over de geschiedenis van het gebied en de natuur.
Het is tijd om te vertrekken en we maken kennis met onze gids Carla. Zij neemt ons mee en zal ons door de slikken en schorren leiden.
Het is een bloedhete dag. De regenbroek en jassen blijven in de auto’s. Sommigen dragen laarzen anderen sportschoenen.
Ploeteren in het Verdronken Land
Op de dijk krijgen we uitleg over het gebied. Het ziet er uit als één grote grasvlakte. Maar we zullen ontdekken dat dat slechts schijn is. Al snel komen we bij de eerste kreek waar we doorheen moeten. Het is mens-eigen om je zelf schoon te houden, maar dit zal helaas ook vandaag niet lukken. Gelukkig is iedereen hier op voorbereid. En al snel lopen we allemaal met dezelfde kleur schoeisel… de kleur van Zeeuwse klei.
Het is een uitdaging de juiste plaats te vinden om de kreek in te zakken en de doorkruisen. Op de ene plaats zak je diep weg in de modder op de andere plaats is de oversteek iets makkelijker. Goed kijken naar de route van de voorganger kan een groot verschil maken.
Al snel gebeurd het onvermijdelijke en komt de eerste als op een glijbaan door de slik naar beneden. Dit zijn natte billen!
Gelukkig schijnt vandaag de de zon en is een verkoeling een welkome afwisseling.
Het Verdronken Land van Saeftinghe wordt gevormd door een stelsel van kreken en schorren. Het heeft drie hoofdkreken waar van de breedste ruim 200 m is. Deze ligt het dichtste bij de vaargeul van het Nauw van Bath in de Westerschelde, de toegang naar Antwerpen, en wordt de IJskelder genoemd.
De belang van een goede gids
De gids bepaald ter plekke of het mogelijk is deze kreek te bereiken. Dit is afhankelijk van een aantal zaken. Ten eerste moet de groep hiertoe fysiek en conditioneel in staat zijn. Er wordt een behoorlijk beroep gedaan op de conditie van de groep. Deze wandeling zal ongeveer 4 1/2 uur duren. Het is een pittige energie investering en niet iedereen is instaat om al ploeterend door de slik dit punt te behalen. De ketting is zo sterk als zijn zwakste schakel. Uiteindelijk hebben we ook te maken met de natuur, eb en vloed. Wanneer het tij keert zullen de stroomgaten zich in een razende snelheid vullen door het opkomend water. Het is dan levensgevaarlijk om ergens in het gebied te verblijven omdat oversteken in de stromende kreken dan niet meer mogelijk is. Vaak kan dan alleen een helikopter redding bieden. Op deze dag kunnen we in verband met het lage water pas laat in de middag vertrekken. Dit houdt in dat de tijd te kort is om een wandeling te maken naar de IJskelder.
Carla besluit een andere route te kiezen waarbij we richting het dorpje Paal lopen.
We doorkruisen verschillende kreken. Het blijkt een een zware tocht wanneer we een paar 100 m door een kreek ploeteren waarbij iedere stap een uitdaging is. Dit werkt de samenhorigheid goed in de hand en voor de teamgeest van de groep blijkt dit een cadeautje.
Ondertussen legt de gids de verschillen uit tussen diverse eetbare planten die we treffen op de schorren. We proeven de verschillen. Er worden door de deelnemers vragen gesteld en er wordt veel uitleg gegeven.
De gidsen van het Zeeuws landschap zijn goed op opgeleid. Ze kennen het gebied op hun duimpje en weten ook veel over de flora en fauna. Ze zijn zich erg bewust van de verantwoordelijkheden die ze dragen wanneer ze met een groep het Schorrenlandschap in trekken.
Boven op het schor waar we zijn aangekomen staat de enige boom uit het hele gebied. De laatste herder zocht hier vaak zijn toevlucht bij nacht en ontij…Een prachtige plek zeker met dit mooie weer en we vlijen ons neer voor een korte pauze.
We mijmeren even … hoe zou het zijn om hier dag in dag uit met je hond en je schapen te zitten…
Het is tijd voor de terugtocht en lopen door één van de 3 grootste kreken terug naar het bezoekerscentrum. Gelukkig loopt dit iets comfortabeler en worden we niet bij iedere voetstap in de modder gezogen.
Vandaag geen IJskelder
Achteraf gezien een geluk dat we niet naar de IJskelder zijn gelopen. Deze tocht was voor iedereen goed te doen en vol te houden. De IJskelder is een stuk en anderhalf uur verder en voor een aantal mensen was deze wandeling meer dan voldoende. Zeker voor een activiteit als deze is de ketting zoals sterk als de zwakste schakel en dat is waar de gids heel goed rekening mee dient te houden. Niemand zit te wachten op een rescue met een helikopter, alhoewel een aantal mensen het wel een gaaf idee vinden.
Terug bij het bezoekerscentrum wordt schoenen en kleding schoongespoeld en sommigen verkleden zich.
Laven bij Gina
Bij Gina in het Café het Verdronken Land mogen we buiten plaats nemen aan een lange tafel. Het ziet er weer prachtig uit. Meer uit nieuwsgierigheid dan uit grootste noodzaak verdwijnen een aantal mensen richting het toilet. De bijzondere decoraties moet je daar ook hebben gezien. Het is een horecalocatie waar de eigenaresse een zeer persoonlijke touch aan heeft gegeven.
Het is een warme dag en het eerste drankje sist er zomaar in. De stoofpotjes en de heerlijke Bourgondische frieten smaken iedereen best. Een dag als deze maakt hongerig en dat is maar weer eens duidelijk.
Het blijft nog een poos gezellig en ofschoon we aan het begin van de dag nog vreemden waren voor elkaar lijkt het nu dat we elkaar al jaren kennen.
Het was weer een dag met een gouden randje. En iedereen gaat naar huis met een goed gevoel en een ervaring rijker.
Was je erbij?
Deel hieronder (scrol helmaal naar beneden) hoe je deze dag hebt ervaren en wat je je vooral bijzonder vond.
Bedankt alvast!
Verslag
Vrijdag 26 juni 2015.
Vanuit Zeeland vertrekken we eerst naar het spookdorp Doel en door de veel besproken Prosperpolder en de Hedwigpolder. Daarna vervolgen we de weg naar het bezoekerscentrum van het Zeeuwslandschap. Na de excursie laven we bij Gina in haar Café/restaurant “Het verdronken Land” in Emmadorp.
Verbazend Doel
Het is vooral verbazing in Doel. De tegenstellingen, zichtbaar in alle straten, voedden deze verbazing…
Het dorp staat al jaren op de nominatie te verdwijnen omdat het plaats moet maken voor de oprukkende havens van Antwerpen, bestaat al sinds 1267. De kerk is een paar jaar geleden gerestaureerd. Er wordt nog steeds begraven.
In het dorp wonen momenteel nog ongeveer 100 mensen. Er zijn huizen die al jaren leeg staan, er is ook al gesloopt. De natuur heeft zijn intrek gedaan in- en rondom de huizen. Inmiddels heeft het dorp bij de ingang een slagboom. Dit om vandalisme tegen te gaan. Overdag staat hij open en na zeven’s avonds wordt hij gesloten.
We parkeren de auto bij de kerk welke wordt geflaneerd door een prachtige oude begraafplaats en een monument voor de Eerste en Tweede Wereldoorlog op het terrein voor de kerk. Er heerst een serene rust.
Iedereen is onder de indruk. Het dorp is leeg en verlaten. Het ademt een desolate sfeer. Macaber. Alsof je in een verkeerde film bent terecht gekomen.
Huizen, statige panden van weleer, zijn dichtgetimmerd, overwoekerd met groen. Gekleurd door graffiti.
Er is veel graffiti. Het hele dorp is één groot kunstwerk. Het zijn vooral de tegenstellingen die indruk maken en opvallen. Overwoekerde tuinen en een kort gemaaid grasveldje bij de speeltuin. Huizen, dichtgespijkerd en in verval omringen een keurig uitziend huis met goedverzorgde gele bloemen in de bloembakken. Voor de duidelijkheid op de vensterbank het bordje: “Dit huis wordt bewoond”. Het is maar dat je het weet. Op sommige plaatsten een gapend gat, een leegte. Hier zijn panden afgebroken. Het lijkt een gebit met gaten van ontbrekende tanden.
Op de Scheldedijk staat een oude molen uit de 17e eeuw, die wegvalt tegen de contouren van de 2 koeltorens. Deze horen bij de kerncentrale Doel, die stroom levert aan afnemers in België, Nederland en Duitsland. De molen doet al jaren dienst als horeca gelegenheid.
Hier is ook duidelijk de afstand zichtbaar tussen de hoge dijk van de havens en het dorpje. Het is slechts de begraafplaats die deze 2 rivalen nog van elkaar scheidt.
Er staan in het dorp nog monumenten. Maar helaas. Ook deze zijn leeg en verlaten.
Het getijdehaventje ligt vol met plezierjachtjes. Aan de lantaarnpalen hangen manden gevuld met goed verzorgde, vrolijk gekleurde bloemen… Het Brits oorlogsmonument is een stille getuige van een belangrijke en bewegelijke geschiedenis van Doel. Het Monument ter ere van de Britse bevrijders staat aan de oever van de drukke vaarweg naar de Antwerpse havens.
Pontje Lillo – Doel
Vanuit Lillo, aan de overkant, vertrekt het fietspontje naar Doel.
Vol met ramptoeristen, mensen die zelf eens willen zien hoe het er in Doel uitziet.
De oude molen is een veel bezochte horecagelegenheid waar reserveren noodzakelijk is. Op zeer korte afstand van dit monumentale gebouw spuwen de koeltorens van Doel hun stoom uit. Zij zullen deze dag een steeds terugkerend oriëntatiepunt voor ons zijn.
We lopen terug door het dorp langs de oude school en het Hooghuis, het oudste herenhuis in Doel uit 1613.
We treffen nog net een verrassend plaatje. Een drummer heeft zijn instrument opgesteld midden in de straat. Er wordt een clip opgenomen. Geniaal! Waar vind je zo een achtergrond decor?!
Iedereen is stil en onder de indruk. Deze dag kan niet meer stuk.
Prospèr- en Hertogin Hedwigepolder
Maar dit is nog maar het begin van het programma en we vervolgen onze weg.
We rijden via de Prospèrpolder naar de Hertogin Hedwigepolder. Deze zijn vooral bekend van uit het nieuws waarin voor- en tegenstanders met elkaar strijden. Er ligt een afspraak deze polders onder te laten lopen en terug te geven aan de natuur ter compensatie voor het uitdiepen van de Westerschelde. We bekijken met eigen ogen om welk gebied het nu eigenlijk gaat.
En dan is het tijd om door te rijden naar Emmadorp.
Bezoekerscentrum Zeeuws Landschap
Bij aankomst voegen nog een aantal deelnemers zich toe en is er tijd voor koffie en koek.
Het bezoekerscentrum van het Verdronken Land van Saeftinge geeft uitleg over de geschiedenis van het gebied en de natuur.
Het is tijd om te vertrekken en we maken kennis met onze gids Carla. Zij neemt ons mee en zal ons door de slikken en schorren leiden.
Het is een bloedhete dag. De regenbroek en jassen blijven in de auto’s. Sommigen dragen laarzen anderen sportschoenen.
Ploeteren in het Verdronken Land
Op de dijk krijgen we uitleg over het gebied. Het ziet er uit als één grote grasvlakte. Maar we zullen ontdekken dat dat slechts schijn is. Al snel komen we bij de eerste kreek waar we doorheen moeten. Het is mens-eigen om je zelf schoon te houden, maar dit zal helaas ook vandaag niet lukken. Gelukkig is iedereen hier op voorbereid. En al snel lopen we allemaal met dezelfde kleur schoeisel… de kleur van Zeeuwse klei.
Het is een uitdaging de juiste plaats te vinden om de kreek in te zakken en de doorkruisen. Op de ene plaats zak je diep weg in de modder op de andere plaats is de oversteek iets makkelijker. Goed kijken naar de route van de voorganger kan een groot verschil maken.
Al snel gebeurd het onvermijdelijke en komt de eerste als op een glijbaan door de slik naar beneden. Dit zijn natte billen!
Gelukkig schijnt vandaag de de zon en is een verkoeling een welkome afwisseling.
Het Verdronken Land van Saeftinghe wordt gevormd door een stelsel van kreken en schorren. Het heeft drie hoofdkreken waar van de breedste ruim 200 m is. Deze ligt het dichtste bij de vaargeul van het Nauw van Bath in de Westerschelde, de toegang naar Antwerpen, en wordt de IJskelder genoemd.
De belang van een goede gids
De gids bepaald ter plekke of het mogelijk is deze kreek te bereiken. Dit is afhankelijk van een aantal zaken. Ten eerste moet de groep hiertoe fysiek en conditioneel in staat zijn. Er wordt een behoorlijk beroep gedaan op de conditie van de groep. Deze wandeling zal ongeveer 4 1/2 uur duren. Het is een pittige energie investering en niet iedereen is instaat om al ploeterend door de slik dit punt te behalen. De ketting is zo sterk als zijn zwakste schakel. Uiteindelijk hebben we ook te maken met de natuur, eb en vloed. Wanneer het tij keert zullen de stroomgaten zich in een razende snelheid vullen door het opkomend water. Het is dan levensgevaarlijk om ergens in het gebied te verblijven omdat oversteken in de stromende kreken dan niet meer mogelijk is. Vaak kan dan alleen een helikopter redding bieden. Op deze dag kunnen we in verband met het lage water pas laat in de middag vertrekken. Dit houdt in dat de tijd te kort is om een wandeling te maken naar de IJskelder.
Carla besluit een andere route te kiezen waarbij we richting het dorpje Paal lopen.
We doorkruisen verschillende kreken. Het blijkt een een zware tocht wanneer we een paar 100 m door een kreek ploeteren waarbij iedere stap een uitdaging is. Dit werkt de samenhorigheid goed in de hand en voor de teamgeest van de groep blijkt dit een cadeautje.
Ondertussen legt de gids de verschillen uit tussen diverse eetbare planten die we treffen op de schorren. We proeven de verschillen. Er worden door de deelnemers vragen gesteld en er wordt veel uitleg gegeven.
De gidsen van het Zeeuws landschap zijn goed op opgeleid. Ze kennen het gebied op hun duimpje en weten ook veel over de flora en fauna. Ze zijn zich erg bewust van de verantwoordelijkheden die ze dragen wanneer ze met een groep het Schorrenlandschap in trekken.
Boven op het schor waar we zijn aangekomen staat de enige boom uit het hele gebied. De laatste herder zocht hier vaak zijn toevlucht bij nacht en ontij…Een prachtige plek zeker met dit mooie weer en we vlijen ons neer voor een korte pauze.
We mijmeren even … hoe zou het zijn om hier dag in dag uit met je hond en je schapen te zitten…
Het is tijd voor de terugtocht en lopen door één van de 3 grootste kreken terug naar het bezoekerscentrum. Gelukkig loopt dit iets comfortabeler en worden we niet bij iedere voetstap in de modder gezogen.
Vandaag geen IJskelder
Achteraf gezien een geluk dat we niet naar de IJskelder zijn gelopen. Deze tocht was voor iedereen goed te doen en vol te houden. De IJskelder is een stuk en anderhalf uur verder en voor een aantal mensen was deze wandeling meer dan voldoende. Zeker voor een activiteit als deze is de ketting zoals sterk als de zwakste schakel en dat is waar de gids heel goed rekening mee dient te houden. Niemand zit te wachten op een rescue met een helikopter, alhoewel een aantal mensen het wel een gaaf idee vinden.
Terug bij het bezoekerscentrum wordt schoenen en kleding schoongespoeld en sommigen verkleden zich.
Laven bij Gina
Bij Gina in het Café het Verdronken Land mogen we buiten plaats nemen aan een lange tafel. Het ziet er weer prachtig uit. Meer uit nieuwsgierigheid dan uit grootste noodzaak verdwijnen een aantal mensen richting het toilet. De bijzondere decoraties moet je daar ook hebben gezien. Het is een horecalocatie waar de eigenaresse een zeer persoonlijke touch aan heeft gegeven.
Het is een warme dag en het eerste drankje sist er zomaar in. De stoofpotjes en de heerlijke Bourgondische frieten smaken iedereen best. Een dag als deze maakt hongerig en dat is maar weer eens duidelijk.
Het blijft nog een poos gezellig en ofschoon we aan het begin van de dag nog vreemden waren voor elkaar lijkt het nu dat we elkaar al jaren kennen.
Het was weer een dag met een gouden randje. En iedereen gaat naar huis met een goed gevoel en een ervaring rijker.
Was je erbij?
Deel hieronder (scrol helmaal naar beneden) hoe je deze dag hebt ervaren en wat je je vooral bijzonder vond.
Bedankt alvast!
Een dag als deze organiseren is een feestje.
Er zijn zo weinig mensen die dit gebied kennen terwijl het zo dichtbij is.
Altijd is er een soort opwinding over de ontdekking van dit onbekende en bijzondere gebied van Zeeland en Het Verdronken Land van Saeftinghe maar zeker ook de verbazing van het bezoek aan Doel….
Ondanks de vele keren dat ik er zelf ben geweest blijft het boeien en iedere keer weer anders.
Ik kijk nu al weer uit naar mijn volgende bezoek. Laat even een berichtje achter als je mee wilt.
Aan alle deelnemers dank voor hun aanwezigheid en gezelligheid.
Groetjes
Coen