Marieke le Duc-Bouwense

Marieke is één van de stoere teamleden van Atlantic Dutchesses, die in 2020 deelneemt aan de Talisker Wiskey Atlantic Challenge.

5000km roeien van La Gomera, Canarische eilanden, naar Antigua in het Caribisch gebied. ‘sWerelds zwaarste roeiwedstrijd.

 

 

Wie is Marieke Le Duc-Bouwense?

Marie, voor intimi. Ik ben 42 jaar, dochter van Bram en Matty, partner van Martijn, moeder van Guusje en Loete, een tweeling van bijna 12 jaar. ( 2 dagen voor de start worden zijn 12 jaar).

Ik ben docent, verknocht aan roeien, camperen met ons gezin in onze zelf omgebouwde brandweerwagen. Oh ja, en een tikkeltje eigenwijs.

Wat is jouw watersport ervaring?

Mijn eerste watersportervaring heb ik opgedaan bij de scouting, waar ik als 11jarige heb leren roeien en zeilen. Ik heb dit jarenlang gedaan. Vanaf mijn twintigste doe ik aan sloeproeien. Ik werd benaderd door iemand die ik vanuit het scoutingwereldje kende. Ze waren een team in oprichting en zochten nog mensen. Het beviel mij meteen. Hard werken met elkaar en dan een mooie prestatie neerzetten. De eerste wedstrijd die ik roeide met het team, wonnen we en dat smaakte naar meer. Ik ben nu nog steeds lid van dat team en roeien inmiddels op het hoogste niveau van Nederland. 

Zeilen vind ik ook leuk, maar is echt meer de sport van mijn man. We hebben samen een zeilschool gehad. Dat was een leuke tijd waar we veel veel kinderen en volwassenen de liefde voor het water en de wind hebben mogen bijbrengen. 

Hoe ben je bij het Atlantic Dutchesses team terecht gekomen? 

Op een zaterdagochtend, begin juni, nog voor het ontbijt keek ik nog even op Facebook en daar kwam in de community VrouwAanBoord een oproep langs van de Atlantic Dutchesses. Ze zochten nog een vierde lid, een stoere vrouw die altijd al gedroomd had om de oceaan over te steken en ik dacht: “waarom niet?” 

Ik las de oproep, liet het aan mijn man lezen en vertelde hem dat ik hier graag op wilde reageren. Ik was bang dat ik spijt zou krijgen als ik niet zou onderzoeken of dit wat voor mij zou zijn. Ik heb binnen vijf minuten gereageerd met een verhaal over wie ik ben en dat ik al 20 jaar roei. Filmpje er bij van een roeiwedstrijd. Mijn stuurman maakt altijd de tofste filmpjes van onze wedstrijden en is prima sollicitatiemateriaal. 

Vlinders in mijn buik toen ik het op had gestuurd, niet normaal! Na een uurtje durfde ik weer te kijken op mijn telefoon of er al een reactie was. Melissa, die het berichtje had geplaatst liet weten een reactie gehad te hebben, maar het niet meer te kunnen vinden, of die persoon nog een keer wat wilde sturen maar nu naar een telefoonnummer.

Ik heb wel even gedacht dat het vast om een ander ging, maar heb het toch nog maar een keer gestuurd en had meteen een berichtje terug. Die avond heb ik lang gebeld met een van de leden van het team en afspraak gemaakt om een keer mee te roeien. Ja, de boot lag aan de andere kant van het land, in Ketelhaven, maar dat was voor mij geen belemmering. Voor mijn roeiwedstrijden met sloeproeiteam de Paardekreek doorkruizen we ook heel Nederland. Dus een week later ben ik  om 6.30 uur in de auto gestapt om kennis te maken met de rest van het team en de Queen, de oceaanroeiboot. En het voelde meteen goed. 

Wat was de reactie van je gezin, familie en omgeving?

Mijn moeder was niet meteen laaiend enthousiast, logisch ook. Dat ik even weg ben is niet het grootste probleem voor haar, maar ze is bang voor de haaien die ik tegen zou kunnen  komen. Zelf heb ik die angst niet. Mijn ouders snappen wel dat het avontuur lonkt en dat gunnen ze mij ook van harte. En natuurlijk zijn ze trots, net als mijn man, die  vindt het prachtig wat ik ga doen . Ook hij  is trots op mijn deelname aan de Talisker Whisky Atlantic Challenge en steunt mij in deze onderneming.  Hij is ook sponsor van het team en het voelt goed om een sticker van Maritinus offshore consultancy, zijn bedrijf op de boot te hebben.

Niet iedereen snapt waarom ik nu zo nodig het gevaar op moet zoeken. Althans, dat is waar mensen het meteen over hebben als ik vertel dat ik de Atlantische oceaan over ga roeien. Een aantal collega’s van mij, ik werk in het volwassenenonderwijs bij Scalda, zien juist dat ik op deze manier veel voor mijn studenten kan betekenen.

Door uit mijn comfortzone te stappen zal ik veel ervaringen opdoen en kan ik zeker gebruiken bij mijn lessen. Mijn roeiteam vindt het machtig wat ik ga doen en ze hopen dat straks het sloeproeien niet te saai is voor mij, als ik weer terug ben. Mogelijk dat ik dan juist weer blij ben met een Veerse Meer zonder golven. Wie weet. 

Wat waren je zwaarste overwegingen om deel te nemen? 

Ik heb binnen vijf minuten besloten om te reageren op de oproep en ik kan niet zeggen dat ik soms niet heb getwijfeld om mij terug te trekken. Maar de kans die me geboden wordt om deze challenge aan te gaan weegt niet op tegen de kleine angsten die ik heb. De eerste nacht dat ik aan boord sliep (nou ja, sliep…) zat ik om 3.00 uur ’s nacht recht op bed, had ik het enorm benauwd (zelfs met de deur open) en verklaarde mijzelf voor gek dat ik dit wilde gaan doen. Maar het is zo’n heerlijk avontuur. De voorbereiding, de roeibubbel waar je in zit… de flow waar je met elkaar in terecht komt. Het mooie goede doel waarvoor we aandacht vragen. En je wordt er lichamelijk sterker van en ik verwacht ook zeker dat het wat met mijn mentale gezondheid gaat doen. 

Waar komt de power vandaan om dit aan te durven?

Dat vind ik lastig om te zeggen. Ik denk dat dit deels opvoeding en karakter is. Ik kom uit een nuchter Zeeuws gezin, met een groot hart voor anderen. Mijn ouders hebben jarenlang pleegkinderen opgevangen. “Als je wat voor een ander kan betekenen, probeer dat dan te doen.” Zo zie ik dit ook.

De meiden  van de Atlantic Dutchesses kwamen een roeier tekort en ik kan wel een potje roeien. Een van mijn eerste  gedachten over dit avontuur was dan ook dat ik deze meiden wel wilde helpen om de overkant te halen. Nu is mijn mindset wel iets verandert:  ik wil  samen met deze meiden (zo snel mogelijk) de overkant bereiken  en er zo veel mogelijk van genieten.

Ik ben nu 42 jaar en ben fysiek gezond. Ik zocht al langer een uitdaging en dit kwam zo mooi op mijn pad. Ik geloof in ons team en dat we een prachtige prestatie neer kunnen zetten. 

Zijn er momenten waar je tegenop ziet tijdens de oversteek? 

Mijn man plaagt me er mee dat ik zeeziek ben. Gelukkig heb ik dat tijdens het roeien nooit gehad. Wel toen ik met mijn man meevoer met zijn werk kon ik wel eens katterig zijn als we de hoek om gingen bij  de Waddeneilanden.  Hij is maritiem officier en heeft een lange tijd op Zweden gevaren voor Wagenborg. Als het lukte met mijn werk, voer ik soms met hem mee. Dus ik hoop niet dat ik echt zeeziek word en dat ik dan niets meer kan. 

Wat is er nodig voor een breek moment?

Het zal zeker pittig worden, zowel mentaal als fysiek. En die combinatie zal maken dat je het als zwaar zal ervaren. Bijvoorbeeld als je nog niet gewend bent aan het slaapritme, je krijgt een blessure en je eten valt even niet lekker. Als je dan een vlaag van heimwee krijgt dan zal het wel eens slikken worden. Laat staan als je 5 dagen storm hebt en er is geen vooruitzicht op beter weer. Dan kunnen we het best taai hebben. 

Hoe kom je daar overheen?

Humor helpt mij, heel vaak. Ik probeer iets met humor te relativeren, om daar mee de angel er uit te halen. Ook als ik zelf down ben kan ik soms enorm om mijzelf lachen, dat ik mezelf wel erg zielig vind. Zelfspot helpt, maar zeker ook een schouderklop of knipoog van mijn team. We zullen elkaar heel hard nodig hebben. 

Waar kijk je het meest naar uit en ga je helemaal blij van worden?

Toen ik voor het eerst meeroeide met de Atlantic Dutchesses werd ik helemaal zen. Ik vond het heerlijk roeien, wat een zalige roeibubbel. Ik roei heel graag  en kan van de sport enorm genieten. Het lijkt mij zalig om 40 dagen alleen maar met het roeien bezig te zijn, goed voor elkaar en jezelf te zorgen en meer problemen zijn er niet dan veilig de overkant bereiken. En ja, die mooie sterrenhemel, geen lichtvervuiling, midden op de oceaan. Dat moet een prachtig zicht zijn. 

Wat is je taak in het team?

Ik draag zorg voor de watermaker. Dat was trouwens ook het eerste waar ik naar vroeg toen ik aan boord stapte van de Queen. Ik vind het een super interessant apparaat en is onze levensader tijdens de overtocht. Ik ben mij aan het inlezen in de werking van het apparaat en hoe ik reparaties uit kan voeren wanneer dat nodig is om te doen.

Daarnaast  hebben we allemaal de verantwoordelijkheid om sponsors te vinden, gezond te blijven en lekker te blijven sporten totdat we van start kunnen op La Gomera. 

Verder heb ik, samen met Iris, de medicijnen geregeld. Een vriend van mij is orthopedisch chirurg en hij heeft een groot gedeelte van het medische spul, urinaals, pillen, poeders, naalden, etc gesponsord.

Wat vind je het leukste om te doen?

Het is voor mij heel het pakket.

Oké, ik hou er niet van om sponsors te benaderen, het voelt soms ongemakkelijk, maar we hebben hun steun wel nodig om samen met hen onze droom te kunnen verwezenlijken. Ik ben daar ook echt dankbaar voor deze support, in welke vorm dan ook. Het samen roeien is zo heerlijk, de snelheid die we weten te bereiken, de routine aan boord die op sommige momenten vlekkeloos gaat. Kicken gewoon. 

Welke momenten vind je lastig?

De twee uur roeien is geen probleem, maar het idee dat we maar maximaal 1,5 uur kunnen slapen is wel heftig en daar kijk ik dan ook niet naar uit. Sommige mensen vragen of ik mezelf dat al aan het aanleren ben, maar dat vind ik zonde van mijn gezondheid op dit moment. Want het in kleine blokjes slapen kan een aanslag zijn op je gesteldheid. En ik wil nu zo fit mogelijk zijn. 

Wat zijn de drie belangrijkste persoonlijke dingen die je meeneemt?

Een foto van de kinderen, een gedicht dat mijn zus voor mij heeft laten schrijven en een heel fijn lakentje wat ik van mijn man heb gehad. 

Komt er een andere Marieke aan in de Carieb?

Dat vragen wel meer mensen, of ik verwacht dat het mij gaat veranderen. Ik weet niet of er een andere Marieke aankomt in de Carieb, ik vermoed dat ik wel meer ontspannen ben en een stuk lichter. (Er wordt gezegd dat je zo’n 12 kg afvalt door het intensieve sporten).

De rush van alledag zal hopelijk van mij afvallen. Ik heb natuurlijk wel heel veel tijd om na te denken op de oceaan, maar ik weet niet in hoeverre dit mij zal veranderen, ik ben denk ik al aan het veranderen, door zo gefocust met een sport  en de voorbereiding bezig te zijn. Ik denk dat ik nog meer leer op mijzelf te vertrouwen en op een team. 

Waarvan wordt jij heel gelukkig?

Dat ik de mogelijkheid krijg van mijn gezin om deze uitdaging aan te gaan. De support van vrienden en familie. Ik voel mij dankbaar en op handen gedragen dat ze het mij gunnen om dit avontuur te mogen beleven. 

Wie zou je voor je vertrek nog graag ontmoeten of spreken en waarom?

Ik zou heel graag nog veel mensen zien, maar ben toch huiverig met die stomme corona. Het liefst zou ik met het team een afscheidsfeestje vieren met lieve vrienden en familie. Dan zou ik iedereen een dikke knuffel willen geven voordat ik vertrek, maar daar zie ik toch vanaf.

Ik zie nu in de laatste weken voor de race niet veel mensen, hoewel ik echt een gezelschapsdier ben, maar ik durf het risico niet te lopen dat ik ziek word. Dus het is vooral appen en bellen met vrienden.

Daarnaast is mijn pa ziek en zit hij middenin zijn behandeling. Ik zou het vreselijk vinden dat  ik hem aansteek als ik wat onder de leden zou hebben.  Mijn bubbel is nu erg klein, maar zo kan ik, nu ik nog in Nederland ben regelmatig bij mijn ouders binnenstappen.

Wat doet Marieke over 5 jaar?

Ik heb in mijn leven nooit echt iets gepland, nooit bedacht waar ik over 5 jaar zou zijn. Ik vind dat niet de moeite waard, want het kan morgen anders zijn. Ik kan juist genieten van spontane dingen en zo staat de deur altijd open voor nieuwe ervaringen. Go with the flow.

Ik verwacht wel dat het avontuur, in welke vorm harder aan mij gaat trekken. Al is het in de vorm van een lange trektocht, of toch nog die reis met ons gezin in onze brandweerwagen. 

———————–

Wil je reageren, de meiden aanmoedigen, een hart onder de riem steken? Doe dat hieronder!

Volg hier de Atlantic Dutchesses vanaf La Gomera naar Antiqua

Lees meer over the Atlantic Dutchesses