Ik word schipper

De dag dat ik besluit schipper te worden

Windkracht 6 voor de wind varend op het grootzeil.

We koersen met een flinke vaart richting thuishaven Rotterdam.

We voelen ons blij en vrij.

Manlief zeilt sinds zeven jaar en ik doe sinds vier jaar enthousiast mee.

Het is zomer 2018 en de eerste zeilvakantie met onze H-boot zit er bijna op.

De heenreis en de weken op de Grevelingen en Oosterschelde zijn we met vrienden.

Ieder stel in hun eigen boot. Zo gezellig en ook leerzaam.

Samen de mast naar beneden, samen telkens een nieuwe haven zoeken, samen ontdekken hoe snel onze boot vaart.

Het waren heerlijke weken en vandaag is het voor het eerst onstuimig weer.

Het komt zo uit dat we de terugreis met z’n tweetjes doen, maar dat kunnen wij.

Af en toe is er een tegenligger op het Spui, een smal stuk water dat het Haringvliet met de Oude Maas verbindt.

Dat mijn schipper ook mijn echtgenoot is, is vooral fijn als ik geen zin heb om na te denken. En als hij ervaart dat ik alles al weet.

In de praktijk is dat soms anders 😉

Ik ben nogal leergierig.

Dus in de praktijk stel ik vragen.

Ik stel vragen

Waarom is dit zo?

Hoe moet dit?

Hoe zie jij dat nou snel?

Of de ergste … Weet je het zeker?

Klinkt lekker als je in control bent, maar die dag is dat niet zo.

Bij ons is er stress, de wind draait en op het bochtige Spui is er gevaar van een klapgijp.

Er is geen tijd voor vragen.

Er is geen tijd voor vragen.

We passeren de veerpont bij Nieuw Beijerland en kort daarna draaien we met de bocht mee.

Een motorboot komt ons tegemoet. Onze vaarweg wordt nog smaller.

De giek begint besluiteloos te wiebelen in de harde wind.

Paniek

Ik zie paniek in mijn liefs ogen. ‘Straks komt er een Chinese gijp!’ roept hij uit.

Ik schiet in de lach, want ik ken die term niet. Misschien ook wel een beetje van de zenuwen. In ieder geval niet het juiste moment voor een grapje.

‘Snel, we moeten het grootzeil laten zakken! En de motor moet aan!’

Oei, hij bedoelt ons tweetakt buitenboordmotortje dat ver achter de helmstok aan de boot hangt. Dat ik dus met windkracht 6 achter mijn nerveus sturende echtgenoot op het achterdek moet kruipen om een motor aan te trekken, waarvan de schroef telkens boven de golven uit deint. Het lukt! Ik ben opgelucht, want het is de eerste keer dat ik dit doe.

‘En nu naar het grootzeil!’, roept mijn schipper. Ik stel geen vragen en doe wat hij zegt.

Hij draait de boot in de wind. Maar daar is toch de veerpont? Oh holy f..k! is mijn eerste reactie en daarna volgt de rust om kordaat te handelen.

Om voldoende in de wind te komen, gaan we vol gas richting veerpont en voor we daar zijn, moet het grootzeil naar beneden. Hier en daar klemt een leuver en de grootval loopt ook niet zo soepel als ik zou willen. Maar ook dit lukt.

Vlak voor de pont kunnen we met gestreken zeilen keren.

We kijken elkaar aan en voelen de opluchting.

Met een high five is het even goed voor nu.

Maar ’s avonds komt het besef.

‘Dit was echt té spannend hè?’ vraag ik hem.

Hij bevestigt.

Ik realiseer me dat meer zeilervaring aan mijn kant, het makkelijker en veiliger maakt om samen te varen. Leuker ook schat ik in. De tijd die het de schipper kost om iets uit te leggen, is er gewoon niet altijd. Dat we achteraf gezien, onder die omstandigheden beter op de motor hadden kunnen varen, staat daar nog los van.