Renate Backere
Renate is één van de stoere teamleden van Atlantic Dutchesses, die in 2020 deelneemt aan de Talisker Wiskey Atlantic Challenge.
5000km roeien van La Gomera, Canarische eilanden, naar Antigua in het Caribisch gebied. ‘sWerelds zwaarste roeiwedstrijd.
In dit interview, na de Challenge in 2021, verteld ze over haar ervaringen. Lees hier het interview voor haar vertrek.
Wat ging er door je heen bij het vertrek in La Gomera?
Yiha! Eindelijk!
Hoe wendde je aan het ritme?
Dat ging eigenlijk vanzelf. Niet zeuren, accepteren.
Hoe heb je voldoende (nacht) rust kunnen pakken?
’s Nachts altijd zolang mogelijk proberen slapen, dan kom je aan max 1,5u en dat bleek genoeg om de volgends shift weer goed door te komen. Overdag na het eten en andere klusjes nog een tukje doen, dat had soms wel wat langer gemoeten.
Moesten jullie constant roeien of soms ook gewoon meedrijven met de stroom?
We hebben met name ’s nachts wel momenten gehad dat we een tijdlang op de wind en golven meegenomen werden. Roeien ging soms nog langzamer dus dan is het een kwestie van riemen op, blad op de wind en meedrijven.
Waar was je het meeste bang voor?
Niks
Wat zei je tegen jezelf op het moeilijkste moment?
Gaat vanzelf weer over.
Of, zoals onze routeerder ons vertelde: You choose to do this!
Wat heeft je het meest verbaasd van jezelf, van een teamgenoot of van de oceaan?
Het water, het is steeds anders. Soms roei je lucht, zo ‘dun’ voelt het water, soms is het pindakaas zo dik dat je riemen vast lijken te blijven zitten.
In hoeverre waren jullie op de hoogte over het meeleven van jullie thuisfront en fans?
Behoorlijk goed! Met Marga hadden we regelmatig contact. Zij hield ons op de hoogte van het aantal ‘vrienden van’, reacties etc. We spraken onze partners af en toe, zij gaven ook updates.
Wat was het ontroerendste moment tijdens de tocht en wat heeft je het meest geraakt?
Ik voelde me veilig op de oceaan. Het was thuis.
En de laatste ochtend roeien, met land in zicht. We wisten dat het er bijna op zat. We keken uit naar de finish, tegelijkertijd beseffend dat we de Oceaan achter ons zouden laten. Klaar met het regelmatige leventje, met continue met de sport bezig zijn waar we zo van houden.
Volgden jullie het donatiebedrag voor de Hartstichting?
(De donaties gaan naar het onderzoek van Hester den Ruijter, UMCU dus niet de Hartstichting). Dat volgden we zeker, Marga gaf regelmatig de hoogte van het bedrag aan ons door.
Kun je omschrijven wat de aankomst met je deed?
Euforie als nooit tevoren, dit was een ultiem feest. Bijna niet te beschrijven, zó intens.
Smaakte de eerste maaltijd en hoe sliep je de eerste nacht?
Aan boord: de eerste maaltijd was spaghetti bolognese, dat hadden we die ochtend al klaargemaakt. Een paar uur later werkte ik dit eten over de muur door de eerste keer zeeziekte in m’n leven. Geen bolognese meer voor mij, yuk.
De eerste nacht roeiden we met 3, dus langer dan 1 uur rust hadden we niet. Weinig slaap dus!
Na aankomst: een broodje hamburger met frietjes gegeten, dat smaakte matig, de smaakpapillen hebben er zo van langs gekregen door die flauwe spaghettie en andere zaken dat het even wennen was! De eerste nacht was fijn, lang kunnen slapen. Maar toen ik tussendoor wakker werd voelde het heel sterk alsof ik op de golven meedeinde.
Wat zou je een evt. volgende keer anders doen en waarom?
Ik zou meer hartige lekkernijen meenemen. Ik werd helemaal gallisch van de zoetigheid in onze snackpakketten.
Heeft dit avontuur je iets onverwachts en gebracht?
Dat ik me zo thuis voel op de Oceaan, dat vond ik top. Niet helemaal onverwacht maar ik kon van tevoren niet precies inschatten wat het met me zou doen.
Ervaar je een leven voor- en na de race?
Ik heb een mooi leven, ik kan sporten, bergen beklimmen, reizen, heb een leuke baan en fijne mensen om me heen. En ik heb de kans gekregen om aan deze oceaanrace mee te doen, daar heb ik tot in mijn tenen van genoten. Eerder heb ik kanker gehad, dat heeft mijn kijk het leven al veranderd. De wil, nee, dráng om intens te genieten, kansen te pakken, dingen als mogelijk te zien en niet als moeilijk, dat zit al jaren in mij. Onbevangen om je heen kijken, dan zie je zoveel meer.
Vind je het lastig het normale leven op te pakken?
Nee
Kijken mensen, je omgeving nu anders naar je?
Geen idee. Mijn vrienden en naasten vinden het helemaal te gek dat ik dit heb gedaan, maar die vonden het al niet vreemd dat ik de oceaan wilde oversteken. Veel respect gekregen voor het volharden en volbrengen, dat wel. Ook van mensen die wat verder van me af staan.
Was de voorbereiding voldoende of had er iets meer aandacht kunnen hebben?
We hadden de boel goed voor elkaar, al was het wel heel hard werken en we hadden niet allemaal hetzelfde tempo en gevoel voor prioriteiten en urgentie. Aan de start verschijnen was echt moeilijker dan de race zelf. Sporten en trainen was fijn om te doen! Al met al was het een tweede baan, ik heb flink ingeleverd op m’n sociale leven.
Hoe was de WTOC organisatie voor jullie?
De TWAC organisatie ondersteunt alle teams heel goed. We hadden regelmatig contact met Nikki. Zij heeft de hele organisatie goed op orde en met name de Covid-19 situatie vroeg om regelmatige updates. Veel (sport)events zijn afgelast vorig jaar, het is een wonder én te danken aan de zorgvuldige voorbereiding van de TWAC dat de race kon doorgaan.
Wat heb je het meest gemist?
Het normaal kunnen rekken en strekken, rechtop lopen.
Wat is je tegengevallen?
Dat we niet konden roeien met NW / ZW wind, heel frustrerend die eerste dagen van 2021.
Ga je nog een keer?
Als ze morgen bellen, zeg ik meteen ja
Wat is je volgende uitdaging?
Beklimming van de Mont Blanc stond vorig jaar al op het programma, dit jaar een herkansing. En ik ben nog bezig met ‘Munro-bagging’. De bergen in Schotland van hoger dan 3000 feet worden Munro’s genoemd. Het is daar een nationale sport om ze eens in je leven allemaal te beklimmen. Met al ruim 90 stuks in de pocket moet ik nog even door: in totaal zijn er 282.
