Het leuke van de zomerperiode is de enorme hoeveelheid activiteiten die in iedere stad en dorp worden georganiseerd. Zowel de lokale bevolking als de toeristen genieten hiervan, er is ruime keus en vervelen hoeft men in principe in de zomer niet.
Terwijl de wind behoorlijk wat onrust creëert in het westen van ons landje en een vrolijk gekleurde weercode is afgegeven gaan desondanks toch heel wat festiviteiten gewoon door.
Het Veerse Scheepstuig
Zo beland ik, na een heerlijk middagje Jazz, in een grote tent op de Havenfeesten in afwachting van een Shantykoor. Het is het Veerse Scheepstuig uit Veere.
Een groep zangers die omhoog getild zijn in hun muzikale-kunnen door een pittige, kleine dirigente met behoorlijk wat kennis van zaken. Deze dirigente met haar mannen hebben met hun koor al heel wat prijzen weggesleept op shantykoren gebied. Onlangs heeft deze kleine krachtpatser, na 15 jaar, haar dirigenten stokje aan een andere dame overgedragen, die net als haar voorganger haar muzikale opleiding in Rusland heeft genoten. De mannen zijn blij met haar en de verwachtingen wat deze dame voor het koor gaat betekenen zijn hoog.
I ❤️ love Shantymuziek
Hoe ongelovig mensen ook kunnen kijken, mijn hart gaat open als ik de weemoedige shantyliedjes, de bekende zeemansliederen, met dito teksten hoor.
De zee, zo dicht bij huis, een zeeman getrouwd en veel walsen waar je blij van wordt. Allemaal ingrediënten die je terugvind in de Shantymuziek.
Het wordt een avond naar mijn hart. Het repertoire wat de heren die avond brengen laat toe om heerlijk uit volle borst mee te blèren.
Vrouwelijke shantykoren
Terwijl de mannen zingen over brekende harten aan de kade en dikke tranen, komt de vraag bij mij op hoe ditzelfde repertoire zou klinken als dit koor niet uit mannen maar alleen uit vrouwen zou bestaan. En hoeveel vrouwelijke shantykoren zijn er en bestaan ze eigenlijk wel? Hoe zou het zijn om daarin mee te zingen?
Ik besluit bij thuiskomst met behulp van Google eens op zoek te gaan en warempel. Op verschillende locaties in het land zijn vrouwen shantykoren. Het moet heerlijk zijn om daarin mee te zingen.
Maar helaas niet dicht bij mijn woonplaats en mijn zangcapaciteiten zijn ook niet om over naar huis te schrijven. Dus hou ik het maar bij het bijwonen van de optredens die er zo af en toe in de buurt zijn en de CD’s die de mannen met gepaste trots van hun koor verkopen.
In hoge nood wordt het een privé concert, met mijn kleine accordeon, op de keukentafel waar niemand me hoort en ik uit volle borst de weemoedige zeemansliedjes kan blèren.
