Vrijheid na 10 dagen quarantaine

Moeder (86), zus en zwager met corona. Zelf ben ik net 10 dagen in quarantaine geweest en precies vandaag laat mijn cyclus weten dat ze nog niet klaar is met me. Werk gaat gewoon door, maar het is geen soepele tijd. Weer vrij naar buiten kunnen voelt heerlijk. 

Bij de kraan zijn andere booteigenaars druk met het op de kant zetten van hun boten. 

Afscheid van het seizoen

Het waait en er schijnt een flauw zonnetje. Onze H-boot ligt nog in het water en wat mij betreft blijft dat ook nog even zo. Ik wil nog geen afscheid nemen van het zeilseizoen, van de mogelijkheid even de boot te pakken en heerlijk uit te waaien. 

OK het clubhuis is weer gesloten, vrienden ontmoeten is anders dit jaar. Maar wat blijft is dat heerlijke gevoel van even buitenspelen. Vandaag zelfs met 4 H-boten op de Kralingse Plas, zo’n mooi gezicht altijd. 

De vlagen zijn fors (6-7 Bft) en er piept en kraakt wat in de buurt van de giek. Er schiet een blokje los, waardoor de lijn van de achterstag iets losser komt te staan. Mijn lief zegt terloops dat het tijd is voor groot onderhoud. 

Dan gaat er iets mis

Dan gaat er iets mis. Er kruipt een angstmonstertje door mijn hoofd. Het ‘wat als’ wezen heeft het over afbrekende masten, scheurende zeilen, stagen die het begeven en zo’n beetje alles was mis kan gaan tot en met niet werkende reddingsvesten aan toe. Normaal gesproken relativeer ik zo’n monster al snel naar z’n hok met de vraag: ‘Is het waar?’ Maar dit keer lukt dat niet. Ik word onzeker en durf ineens niet meer het roer in handen te hebben. Alle simpele oplossingen zoals de grootschoot laten vieren, de boot in de wind draaien bij sterke vlagen, drie keer diep ademhalen, ik vergeet ze allemaal. En ineens gebeurt het: ik moet huilen, huilen van onmacht, huilen van angst, huilen van verdriet over alle dingen die me zo raken. Het is gewoon even té spannend, te overweldigend. 

Er kruipt een angstmonstertje door mijn hoofd.

Geleid door de rust in de stem van mijn man, ruilen we van plaats. Hij snapt het, zonder dat ik iets hoef uit te leggen. En na een paar minuten is de storm in mijn hoofd geluwd. 

De vlagen over de plas zijn nog net zo hevig, maar het plezier is terug. 

Laat de tranen maar komen

Na het aanleggen denk ik nog even terug aan mijn tranen. Mooi eigenlijk hoe dat werkt.

Het zeilen confronteert je met alle emoties, die op dat moment gezien willen worden. Onzekerheid, woede, blijdschap, verdriet … ze zijn de afgelopen tijd allemaal voorbijgekomen. De kunst is om het niet weg te stoppen, maar er even bij stil te staan. Te accepteren wat is en het daarna los te laten, net als de grootschoot. Mooi hè, zeilen?