Hoe de vrachtschipper ook pleziervaartschipper werd.

Het is 2008. We zijn inmiddels 10 jaar getrouwd na 7 jaar “verkering” te hebben gehad.

We hadden besloten om dit samen te gaan vieren tijdens een heerlijke vakantie op ons favoriete vakantie-eiland Bonaire. Als sportduikers was dit ons favoriete eiland. Verder hadden we geen hobby’s of sporten. Ik wilde mijn man verrassen door iets bijzonders te doen op onze trouwdag zelf tijdens die vakantie, dus ik was op onderzoek gegaan op internet.

Wat te doen?

Na verschillende excursies e.d. bekeken te hebben kwam ik op de site van de Bowali, een zeiljacht die dagttochtjes maakte rondom Bonaire met lunch en snorkelen. In eerste instantie dacht ik daar nog niet zoveel bij, maar ik kon ook eigenlijk niet echt iets anders vinden dat we nog niet gedaan hadden en ik begon steeds meer warm te lopen voor het idee om mijn man hiermee te verrassen. Via de mail een paar dagen later contact opgenomen met het Nederlandse stel van de Bowali. Ik had met hun besproken of het mogelijk was om zeillessen te krijgen, ipv passief meevaren. Want ik ken mijn schipper, die gaat niet op een boot of schip zonder dat hij ook het roer in handen mag nemen. Dit was allemaal mogelijk. Nu kwam het moeilijkste gedeelte……hoe houd ik dit geheim voor hem. Ik heb nooit geheimen en dus ik moest echt oppassen dat ik me niet versprak tegen hem. Volgens mij heb ik me ook een keer versproken, maar gelukkig luistert hij niet altijd heel goed als ik wat zeg, hahahahaha.

Verbijsterd en verbaasd

In elk geval was hij op de dag van de verrassing zeer verbaasd. ‘s Morgens na het ontbijt wilde hij onze duikspullen klaar gaan maken en luchtflessen in de auto gaan laden. Ik zeg tegen hem, “Vandaag gaan we niet duiken”! Hij was behoorlijk verbijsterd en vroeg me wat we dan wel gingen doen. “Dat is een verassing” zei ik, “maar je moet nog even geduld hebben”. Plagerig probeerde hij om het te ontfrutselen, “Wat gaan we doen, vertel nou, vertel nou”.

Een rondje om de tuin leiden

Gelukkig was het snel tijd om naar de jachthaven te gaan, want ik kon het niet langer geheim houden. De jachthaven was naast ons hotel, maar om hem nog even in spanning te laten liet ik hem op de passagier-stoel van de auto plaats nemen en reed ik nog even voor de gein de andere kant uit, 100 meter verder was een rotonde, daar weer rond en weer terug, hij keek me al vreemd aan. Bij de jachthaven stopte ik en ik zei, “We zijn er!!!!”

“Gaan we varen” vroeg hij???

“Nee”, zei ik, “we gaan zeilen!!” Zeilen??? En meteen zie in een twinkel in zijn ogen.

Nadat we kennis gemaakt hadden met de crew van de Bowali gingen we al snel richting zee. Cor kreeg goede uitleg over het zeilen. Hij beek een natuurtalent te zijn. Varen kon hij natuurlijk al, maar het zeilen zat hem schijnbaar ook in de vingers, en hij had niet veel uitleg nodig over het hoe en waarom, het was “logisch” voor hem.

We hebben een heerlijke dag gehad, Cor heeft heerlijk gezeild en ik ook nog een tijdje. Dit is wat we op onze volgende vakantie gaan doen waren zijn woorden, en dat was een onvergetelijke, te gekke vakantie in 2009.

Daarover volgende keer meer.

Word vervolgd………